Interview met Andrea Vitali

Sabato 30 mei 2020, we gingen naar bellano van Andrea Vitali om hem te interviewen over zijn nieuwste boek “Een man in zijn ondergoed: De zaken van maarschalk Ernesto Maccadò” Bewerkt door Garzanti.

“Hier in Bellano zijn we niet getroffen zoals in grote stedelijke centra, dankzij strikte naleving van de regels hopen we nu dat het ergste voorbij is. Natuurlijk was er in de eerste weken van de epidemie veel onzekerheid. Nu is het alsof ik weer leef, vorig weekend, mede dankzij een heerlijk klimaat, Bellano was erg druk“.

Zelfs de “kleine wereld” waar Andrea Vitali zijn verhalen heeft neergezet, Bellano precies, werd beïnvloed door het coronavirus, ze huilde haar dood. De medische schrijver kwam tijdens de noodsituatie weer in dienst en maakte zijn professionaliteit beschikbaar om de gemeenschap te dienen die hij beroemd maakte met zijn romans. Nu promoot hij zijn nieuwe roman van GARZANTI, “Een man in zijn ondergoed“, nieuw stuk van het verhalende mozaïek met maarschalk Ernesto Maccadò als hoofdrolspeler.

“Ik maak presentaties op Instagram, van de ene stad naar de andere – Dobbelsteen – Ik heb in het verleden veel gedaan door veel te reizen, misschien was het tijd om te stoppen, sociale afstand dwingt ons om technologie te gebruiken. Wat ik een beetje vind’ verkoudheid. Het dient zeker om de banden levend te houden bij de mensen van het boek, tussen publiek, auteurs en winkeliers. De levendigheid van de echte ontmoeting ontbreekt echter, de nieuwsgierigheid van degenen die de vraag ongelegen stellen, die dingen die de smaak van het echte leven geven en die we missen“.

Vitali die voorzitter is van de jury van de prijs “Stad Como” hij las veel, zoals velen zijn overkomen, tijdens de quarantaine gedwongen door de gezondheidsnoodsituatie. “Maar zelfs lezen als het niet wordt gedeeld, is uiteindelijk een doel op zich” Dobbelsteen. En hij voegt eraan toe: “In twee maanden heb ik veel boeken gelezen, maar als lezen een vulmiddel is, is het geen plezier meer. Natuurlijk heeft hij veel pijlen op zijn boog, maar alles in het leven heeft een grens, een limiet, en het boek heeft het ook. Het leven is een balans tussen vele dimensies, en ik hoop terug te keren naar Italië om mijn boeken persoonlijk te presenteren“. Het virus nam een ​​generatie oudere mensen weg die zoveel kostbare herinneringen hadden, en dit wordt misschien meer gevoeld in een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent, en vroeg of laat kunnen ze worden weerspiegeld in een Vitali-roman. Zelfs als je in Palermo bent, omdat passies ondeugden en deugden die zijn “kleine wereld” van de diepe provincie die heel Italië weeft en bindt.

“Ik vertrouw veel op het geheugen dat op de krantenpagina's terechtkomt, maar mondelinge getuigenis is veel waardevoller” zegt Vitali “Nu vrees ik dat we in deze overweldigende periode resultaten hebben gehad bij een pandemische papierinvasie, verhalen die het thema van de epidemie weergeven, virus, van besmetting. Een thema dat misschien al meer door de cinema wordt geëxploiteerd dan door de literatuur, en dat het mij moeilijk lijkt om effectief te herbeleven in een waardevolle literaire tekst. Er zijn al te veel boeken over het thema dood op narratief niveau“.

Dit geldt ook voor de teksten die meedingen naar de prijs “Stad Como” wiens aankondiging over een paar weken afloopt: als je over een pandemie wilt schrijven, je moet heel goed zijn om de jury onder leiding van Andrea Vitali te overtuigen.

Vertel ons over de nieuwe Maccadò. “Met zijn kazernes – zegt Vitali – het is een van die hoofdpunten, van onmisbare topoi in de architectuur van een klein dorp als mijn Bellano. De kazerne, Stadhuis, de kerk en de apotheek zijn allemaal fundamentele plaatsen voor de identiteit van de plaats, ze dringen zich op met hun symbolische karakters en Maccadò is daarop geen uitzondering aangezien hij een extern personage is, dat komt van buiten, en het stelt me ​​juist met deze afstandelijkheid van de sociale gemeenschap in staat dat ik je zeg het beter te begrijpen, om stap voor stap vooruit te gaan, roman na roman, met kennis van deze of gene situatie. Deze keer, in de nieuwe roman, het heeft te maken met problemen die niet goed behoren tot de professionele horizon van het carabinieri-wapen, maar ze symboliseren nog steeds die situaties die, vooral in een komediescenario, zoals degene die ik schrijf, intrigerende skeletten in de kast kunnen zijn, en ze te vertellen is een groot genoegen voor mij“.

(Lorenzo Morandotti)